Vooraf had ik maar één plaats in m'n hoofd: het hoogste schavotje. Dat was zeker geen grootspraak, maar gebaseerd op het goede gevoel in de trainingen afgelopen maanden. Met zwemmen moest en zou ik voor het eerst onder de magische 6-minutengrens op de 500m duiken. Dat lukte niet, omdat ik continu in de clinch lag met een Belg die bij mij in de baan zwom en een veels te grote broek aantrok. In het begin liet ik hem voor, maar dat ging me te langzaam. Inhalen was moeilijk, maar halfweg slaagde ik daar toch in. Even later kwam hij weer langszij en hinderde mij zodanig dat ik weer aan de rem moest trekken. Bovendien stopte hij 50m te vroeg waardoor ik even compleet geparkeerd stond. Resultaat: 6.11, net als vorig jaar de 17e tijd. Erg teleurgesteld was ik niet, omdat ik me erg fris voelde na 500m en er dus van overtuigd ben dat ik met zwemmen progressie heb gemaakt. Het was pure onmacht, zat gewoon in de verkeerde baan. Bovendien: of ik nou 30 seconden of 40 seconden aan de broek krijg. Dat gaatje fiets ik toch wel dicht. En zo geschiedde.
Na een rustperiode van dik 3 uur (zwemmen en fietsen/lopen is apart) werden we losgelaten. Na iets meer dan 1 fietsronde (5 km) had ik een gat dichtgereden van 25 seconden en was ik aangesloten bij een tweede achtervolgende groep. Die groep viel uit mekaar en vrijwel meteen de achtervolging ingezet op de twee koplopers: trainingsmaatje en zwemkanon Terrence Olaria en een ploegmaat van hem. Vlak na de 2e doorkomst sloot ik aan en had dus na iets meer dan 10 km een gat van 49 seconden gedicht. Tja, tijdrijden zit nu eenmaal in m'n bloed. Later zou ik de tol betalen voor die 20 km 'in het rood'. M'n hartslag gedurende die 20 km was absurd: tussen de 175 en 189. Niet bepaald onder het omslagpunt, maar ruim er boven. Het is een talent van me: die anaerobe drempel. Ik kan makkelijk in het rood rijden en dit ook nog eens best lang volhouden. Daarom kan ik dus ook redelijk goed uit de voeten op de korte triatlonafstanden.
Enfin, de derde ronde dus in een kopgroep van 4 en de laatste ronde alleen samen met Terrence. Zijn ploegmaat moest eraf en de andere concurrent kreeg te kampen met een leeg batterijtje van z'n versnellingsapparaat. Ik had nog een batterij in m'n gehoorapparaat zitten, maar die ging ik natuurlijk niet afgeven, muahahaha;-) Een mooi een-tweetje zou je zeggen: twee Hollanders op kop, maar Terrence moest zich aan de stalorders van de ploeg houden en deed geen kopwerk meer. Ik had geen keus en de laatste ronde dus stevig doorgereden, iets op reserve wel. Als eerste de wisselzone in, maar als 2e - meteen 10 seconden aan m'n broek; maakte er weer 'ns een picknick van - er weer uit. Bij de eerste beste looppas wist ik: dit gaat 'm niet worden. M'n hart bonkte in m'n keel en m'n looppassen waren veel te groot. Het ritme en de frequentie waren er gewoon niet, terwijl ik op dit onderdeel de afgelopen maanden juist de meeste progressie heb geboekt. Ik zakte dus van plaats 2 naar 4. Jammer, maar na de finish was ik ook blij dat dit niet alleen de eerste, maar tegelijk ook de laatste sprinttriatlon van dit seizoen is. De komende weken staan in teken van de Challenge in Fuerteventura eind april. Het positieve gevoel met zwemmen, fietsen en lopen hoop ik komende weken vast te houden. Daarnaast ga ik steeds specifieker trainen: koppeltrainingen (na lange duurrit aansluitend lopen) en ook de zwemtrainingen in openwater in Stevensweert en Susteren gaan binnenkort van start. Wellicht dat ik in die tussenperiode een tweetal trainingswedstrijden ga doen: de zwemlopen in Venray en Valkenburg. Tja, met een fantastische sponsor als Arena ga je je steeds meer als een vis in het water voelen...
Bob
Na een rustperiode van dik 3 uur (zwemmen en fietsen/lopen is apart) werden we losgelaten. Na iets meer dan 1 fietsronde (5 km) had ik een gat dichtgereden van 25 seconden en was ik aangesloten bij een tweede achtervolgende groep. Die groep viel uit mekaar en vrijwel meteen de achtervolging ingezet op de twee koplopers: trainingsmaatje en zwemkanon Terrence Olaria en een ploegmaat van hem. Vlak na de 2e doorkomst sloot ik aan en had dus na iets meer dan 10 km een gat van 49 seconden gedicht. Tja, tijdrijden zit nu eenmaal in m'n bloed. Later zou ik de tol betalen voor die 20 km 'in het rood'. M'n hartslag gedurende die 20 km was absurd: tussen de 175 en 189. Niet bepaald onder het omslagpunt, maar ruim er boven. Het is een talent van me: die anaerobe drempel. Ik kan makkelijk in het rood rijden en dit ook nog eens best lang volhouden. Daarom kan ik dus ook redelijk goed uit de voeten op de korte triatlonafstanden.
Enfin, de derde ronde dus in een kopgroep van 4 en de laatste ronde alleen samen met Terrence. Zijn ploegmaat moest eraf en de andere concurrent kreeg te kampen met een leeg batterijtje van z'n versnellingsapparaat. Ik had nog een batterij in m'n gehoorapparaat zitten, maar die ging ik natuurlijk niet afgeven, muahahaha;-) Een mooi een-tweetje zou je zeggen: twee Hollanders op kop, maar Terrence moest zich aan de stalorders van de ploeg houden en deed geen kopwerk meer. Ik had geen keus en de laatste ronde dus stevig doorgereden, iets op reserve wel. Als eerste de wisselzone in, maar als 2e - meteen 10 seconden aan m'n broek; maakte er weer 'ns een picknick van - er weer uit. Bij de eerste beste looppas wist ik: dit gaat 'm niet worden. M'n hart bonkte in m'n keel en m'n looppassen waren veel te groot. Het ritme en de frequentie waren er gewoon niet, terwijl ik op dit onderdeel de afgelopen maanden juist de meeste progressie heb geboekt. Ik zakte dus van plaats 2 naar 4. Jammer, maar na de finish was ik ook blij dat dit niet alleen de eerste, maar tegelijk ook de laatste sprinttriatlon van dit seizoen is. De komende weken staan in teken van de Challenge in Fuerteventura eind april. Het positieve gevoel met zwemmen, fietsen en lopen hoop ik komende weken vast te houden. Daarnaast ga ik steeds specifieker trainen: koppeltrainingen (na lange duurrit aansluitend lopen) en ook de zwemtrainingen in openwater in Stevensweert en Susteren gaan binnenkort van start. Wellicht dat ik in die tussenperiode een tweetal trainingswedstrijden ga doen: de zwemlopen in Venray en Valkenburg. Tja, met een fantastische sponsor als Arena ga je je steeds meer als een vis in het water voelen...
Bob