Nog één wedstrijdje en het seizoen zit er op. Volgende week ga ik mijn debuut maken op de hele Ironman van Barcelona. Ik hoop er een knallende prestatie neer te zetten, maar moet ook voorzichtig zijn. Een hele triatlon is geen kattenpis. Vooralsnog gaat 2014 voor mij de boeken in als een pechjaar.
Altijd was er wel wat. Nog lang niet in vorm (eerste wedstrijd; Fuerteventura), onterecht gediskwalificeerd (Bilzen), verkeerde richting met zwemmen door blunder organisatie (La Roche), valpartij (Stein), naweeën valpartij (NK halve Didam) en Canada (lek). Alleen in Eupen en Maastricht golden er geen excuses. Eupen was ontiegelijk zwaar en ik ben nog niet taai genoeg om zulke wedstrijden tot een goed einde te brengen. Toch was ik tevreden met een 9e plaats. In Maastricht zat de St. Pietersberg niet meer in het parcours en op een technisch, gevaarlijk en vlak rondje slaagde ik er niet in om ook maar iets van de opgelopen achterstand na het zwemmen terug te knabbelen. Een derde plaats was het maximaal haalbare. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik ondanks de tegenslagen zeer moeizaam op gang kwam in alle wedstrijden.
Alleen in Canada had ik de flow te pakken. Zonder die lekke band en ketting eraf zou ik waarschijnlijk bij de eerste 5 in mijn categorie en top-40 van de wereld zijn geëindigd. Helaas, het mocht niet zo zijn. De wedstrijd in Canada was een gevalletje: één keer maar nooit meer. Daar bedoel ik mee: nooit meer als age-grouper in een Ironman wedstrijd. Na Barcelona welteverstaan. Age-group wil zeggen dat je in jouw leeftijdscategorie start, in mijn geval de categorie 25-29 jaar. Voordeel: je kunt je in één Ironman wedstrijd al kwalificeren. Ik kwalificeerde me in de Ironman 70.3 van Luxemburg vorig jaar (8e overall, 2e in mijn categorie). Maar het racen als age-grouper heeft ook veel nadelen: hinder van vóór je gestarte langzamere series die je moet inhalen, geen inzicht in wedstrijdverloop en veel stayeren met fietsen. Canada was wat dat laatste betreft de overtreffende trap. Complete pelotons van wel 50 man reden in elkaar wiel, ook de profs lusten er wel pap van. Heel erg frustrerend voor mij, als betere fietser. Maar goed, in Canada was ik zo gefocust, vol adrenaline dat ik alleen weg kon rijden uit een van de vele pelotons. Ik had het niet willen missen. De beleving, de omgeving, het parcours. Het was een groots evenement, zonder overdrijven vergelijkbaar met de Amstel Gold Race bij ons.
Volgend jaar ga ik het anders doen. Geen verre wedstrijden meer, maar louter triatlons hier in de buurt; Nederland, België en Duitsland. Als afsluiter staat het NK lange afstand in Almere al in m’n agenda, het zal m’n enige hele triatlon zijn volgend jaar. Voor mij valt er nog voldoende te halen in de regionale/nationale wedstrijden. Om het positief af te sluiten. Dankzij de tegenslagen heb ik mezelf nog beter leren kennen. 2014 was dan ook een ontzettend leerzaam jaar, zeker met Barcelona nog in het achterhoofd. Want fouten ga ik hoe dan ook maken daar. Hopelijk niet te veel…
Bob
Altijd was er wel wat. Nog lang niet in vorm (eerste wedstrijd; Fuerteventura), onterecht gediskwalificeerd (Bilzen), verkeerde richting met zwemmen door blunder organisatie (La Roche), valpartij (Stein), naweeën valpartij (NK halve Didam) en Canada (lek). Alleen in Eupen en Maastricht golden er geen excuses. Eupen was ontiegelijk zwaar en ik ben nog niet taai genoeg om zulke wedstrijden tot een goed einde te brengen. Toch was ik tevreden met een 9e plaats. In Maastricht zat de St. Pietersberg niet meer in het parcours en op een technisch, gevaarlijk en vlak rondje slaagde ik er niet in om ook maar iets van de opgelopen achterstand na het zwemmen terug te knabbelen. Een derde plaats was het maximaal haalbare. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik ondanks de tegenslagen zeer moeizaam op gang kwam in alle wedstrijden.
Alleen in Canada had ik de flow te pakken. Zonder die lekke band en ketting eraf zou ik waarschijnlijk bij de eerste 5 in mijn categorie en top-40 van de wereld zijn geëindigd. Helaas, het mocht niet zo zijn. De wedstrijd in Canada was een gevalletje: één keer maar nooit meer. Daar bedoel ik mee: nooit meer als age-grouper in een Ironman wedstrijd. Na Barcelona welteverstaan. Age-group wil zeggen dat je in jouw leeftijdscategorie start, in mijn geval de categorie 25-29 jaar. Voordeel: je kunt je in één Ironman wedstrijd al kwalificeren. Ik kwalificeerde me in de Ironman 70.3 van Luxemburg vorig jaar (8e overall, 2e in mijn categorie). Maar het racen als age-grouper heeft ook veel nadelen: hinder van vóór je gestarte langzamere series die je moet inhalen, geen inzicht in wedstrijdverloop en veel stayeren met fietsen. Canada was wat dat laatste betreft de overtreffende trap. Complete pelotons van wel 50 man reden in elkaar wiel, ook de profs lusten er wel pap van. Heel erg frustrerend voor mij, als betere fietser. Maar goed, in Canada was ik zo gefocust, vol adrenaline dat ik alleen weg kon rijden uit een van de vele pelotons. Ik had het niet willen missen. De beleving, de omgeving, het parcours. Het was een groots evenement, zonder overdrijven vergelijkbaar met de Amstel Gold Race bij ons.
Volgend jaar ga ik het anders doen. Geen verre wedstrijden meer, maar louter triatlons hier in de buurt; Nederland, België en Duitsland. Als afsluiter staat het NK lange afstand in Almere al in m’n agenda, het zal m’n enige hele triatlon zijn volgend jaar. Voor mij valt er nog voldoende te halen in de regionale/nationale wedstrijden. Om het positief af te sluiten. Dankzij de tegenslagen heb ik mezelf nog beter leren kennen. 2014 was dan ook een ontzettend leerzaam jaar, zeker met Barcelona nog in het achterhoofd. Want fouten ga ik hoe dan ook maken daar. Hopelijk niet te veel…
Bob