1. Kies een wedstrijd die je ligt en liefst eentje uit de USA
Zelf kwalificeerde ik me tijdens de Ironman Maastricht voor het WK Ironman in Hawaii. Het was bijzonder close met de eerste 4 binnen 5 minuten van elkaar. Ik koos voor Maastricht omdat het parcours me ligt: ik houd van de Limburgse heuvels, het draaien/keren en weer aanzetten. Maar ook omdat het scheelt in kosten: geen hotelkosten, dure vlucht en je kunt lekker thuis in je eigen bed slapen. Kiezen voor Maastricht is niet de weg van de minste weerstand. Zeker de komende jaren verwacht ik dat de strijd om de Kona-slots in Maastricht zal gaan toenemen. Met name de Belgen en Duitsers zullen de tickets voor de ogen van de Nederlanders wegkapen. Duitsland was op Kona het 3e land qua deelnemende atleten (184) na USA en Australië. Na Frankfurt is voor de Duitsers het dichtstbijzijnde alternatief...jawel Maastricht. Een pleister op de wonde is dat er in 2017 een tweede Duitse Ironman bij komt: Ironman Hamburg. Toch verwacht ik de grootste concurrentie van de Belgen. Maar liefst 42 Belgische atleten waren present op Hawaii, tegenover 18 Nederlanders. Veel van hen kwalificeerden zich in Maastricht. België heeft geen Ironman, dus voor de Belgen is Maastricht de dichtstbijzijnde mogelijkheid om zich voor Hawaii te plaatsen. Bovendien voert het fietsparcours ook nog eens over Belgisch grondgebied. Maak je borst dus maar nat. Kortom, Maastricht is niet de grootste kans om je Hawaii-droom te doen slagen. Wat opviel tijdens de Awards ceremony was de Europese dominantie ten opzichte van de Amerikaanse. Er waren maar weinig Amerikaanse atleten die het podium haalden in hun Age-group. En dat terwijl Amerika maar liefst 12 hele Ironmans telt. Mijn advies is dus: kies een minder sterk bezette wedstrijd uit, bij voorkeur een in Amerika. Bestudeer de uitslag van tevoren en boeken maar.
2. Loop trails, fiets toertochten
Triatlon an sich is al eenzaam genoeg. Zoek daarom regelmatig het wedstrijdelement op om de moraal op pijl te houden. Maar ga niet in het rood! Lange rustige trailrunnings van 30+ km zijn ideaal om aan de benodigde loopkilometers te komen. Zorg wel dat je de te lopen kilometers al in de benen heb! En kies niet voor een pittige trail in de Ardennen met rotsklimmen en weet ik wat allemaal. Gewoon hier op eigen bodem, in ons mooie heuvelland. Voor mij was de Coriotrail (35km) in Heerlen – 2 tot 3 weken voor Maastricht - afgelopen 2 jaar de laatste lange looptraining in aanloop naar Ironman Maastricht.
De eenzame, lange fietstrainingen is datgene waar de meeste triatleten gigantisch tegenop zien. Ik ben geen uitzondering. Mijn grote voordeel is dat ik behoorlijk avontuurlijk ben ingesteld en ik wel zie waar ik uitkom. Ik sla geregeld weggetjes in waar ik nog nooit ben geweest. Je leert veel nieuwe weggetjes kennen en je beter te oriënteren. Daardoor ken ik tot in diep in Ardennen bijna overal de weg. Maar goed, alleen blijft alleen. Afgelopen maanden reed ik de volgende toertochten: Tilff-Bastogne-Tilff, Rekem-Franchorchamps-Rekem, Boogies Extreme en de Fietsheuvelland2daagse. Meestal alleen, soms met collega Yves die in training was voor een +300km toertocht in de Alpen (Twee gekken bij elkaar;-). Dat maakt het weer wat makkelijker, met z’n tweeën. Praatje hier, praatje daar en voordat je het weet staat 250 km op de teller. Het is een van de beste trainingen, die lange toertochten. Maar laat je niet gek maken door de heuveltjes op te knallen. Je blijft een triatleet en die gaan niet in het rood!
3. Geen zin: zoek het gezelschap op!
Iedereen kent dat gevoel wel: dat je een schop onder je kont nodig hebt. Je hebt echt geen zin om alleen te trainen. Laat dat gevoel er zijn! Ik heb dat vaak met fietsen. Als ik geen zin heb om alleen te fietsen, ga ik een doel zoeken. De baan in Landgraaf op dinsdag is voor mij zo’n doel. Met de fiets heen (25 km), anderhalf uur trainingsrit (70 km) en weer met de fiets terug (25 km). In totaal zo’n 120 km. En soms plak ik er een lusje Ardennen aan vast en kom ik zo uit op 180 km. Gratis kilometers noem ik het altijd gekscherend. Op de baan in Landgraaf wordt gekoerst, maar je kunt het zo zwaar maken als je zelf wil. Of je laat je mee zuigen door het peloton en blijft in de wielen rijden of je probeert met een groepje weg te rijden. Wat zo goed is aan deze training is dat je zeer hoge snelheden haalt, die je zelfs in de wedstrijd niet gauw zult bereiken. Het is hetzelfde effect als achter de brommer trainen. Een alternatief voor de baan in Landgraaf is het circuit in Zolder. Ik ben er pas 1 keer geweest, vlak voor Hawaii, maar ik was meteen enthousiast. In tegenstelling tot Landgraaf is het op Zolder toegestaan om met de tijdritfiets te trainen. Voor slechts 3 euro, kun je je 3 uur laten gaan. Het voordeel van Zolder ten opzichte van Landgraaf is dat je je eigen ding kunt doen. Zo kun je uitstekend in de juiste hartslagzone trainen. Het is wel best saai, maar het is in mijn ogen de beste fietstraining die er is!
4. Experimenteer met voeding
De zoektocht naar de voor jouw lichaam juiste voeding kan een lange zijn. Laat je niet verleiden door wat profs doen. Wat voor de een goed is, werkt niet voor de ander. Bas Diederen bijvoorbeeld eet alleen maar vloeibaar voedsel en gooit al zijn gelletjes in zijn bidons. Dit betekent niet dat jij dat ook moet doen. Hetzelfde geldt voor mijn methode. Ik begin op de fiets met 2 of 3 energierepen (in Maastricht van Powerbar/Innerme en op Hawaii van WK-sponsor Clif Bar, heerlijk spul). Belangrijk bij repen is dat je ze lekker vindt en makkelijk krijgt weggewerkt. Kijk niet teveel naar de en juiste koolhydraat-eiwitverhouding etc. Er moet gegeten worden op een hele triatlon en wat er naar binnen gaat maakt niet zoveel uit. Als je lichaam het maar verdraagt! Na die paar repen ga ik over op gelletjes van het merk Innerme (op natuurlijke basis). Ik eet er 6 van tijdens de wedstrijd. Deze gelletjes zijn veel minder zoet en de suikers zijn minder heftig dan bij de grote merken. Van de koolhydraatrijke energiedrank ben ik afgestapt omdat de gecombineerde suikers van gelletjes en sportdrank vaak oorzaak is van maagproblemen. Daarom kies ik voor een Isotone dorstlesser en water tijdens het fietsen. Tijdens de marathon eet ik m’n 3 resterende gelletjes maar dat kan net te weinig zijn. Om zeker te zijn dat ik toch voldoende binnenkrijg, pak ik uit voorzorg een paar colaatjes en een banaantje aan van de organisatie. Dat drink/eet ik in het dagelijkse leven ook, dus dat kan geen kwaad.
5. Zoek de juiste partner!
Zonder gekheid is dit de allerbelangrijkste tip die ik je kan meegeven. Triatlon staat op 1 en dan pas komt je partner. Is dat niet zo: forget it! Begint hij of zij al over kinderen te zeuren? Negeren is het beste, blijf focussen op jouw grote droom. Kinderen kan altijd nog. En wie weet komt van uitstel, afstel;-) Even serieus. Betrek je partner bij het proces. Anders gaat ze en zal ze jouw obsessie nooit begrijpen. Laat haar filmpjes zien van Hawaii. Mooie stranden, palmbomen, snorkelen, schildpadden. En zeg: mocht het ooit lukken, dan trakteer ik! Oh ja, en de allerlaatste dan: is het dan eindelijk zover dat je ‘the magic carpet’ op Ali’Drive onder je voeten voelt, knoop het volgende dan goed in je oren: vraag je partner nooit ten huwelijk op Kona, want dat is niet origineel.
Go for it!
Zelf kwalificeerde ik me tijdens de Ironman Maastricht voor het WK Ironman in Hawaii. Het was bijzonder close met de eerste 4 binnen 5 minuten van elkaar. Ik koos voor Maastricht omdat het parcours me ligt: ik houd van de Limburgse heuvels, het draaien/keren en weer aanzetten. Maar ook omdat het scheelt in kosten: geen hotelkosten, dure vlucht en je kunt lekker thuis in je eigen bed slapen. Kiezen voor Maastricht is niet de weg van de minste weerstand. Zeker de komende jaren verwacht ik dat de strijd om de Kona-slots in Maastricht zal gaan toenemen. Met name de Belgen en Duitsers zullen de tickets voor de ogen van de Nederlanders wegkapen. Duitsland was op Kona het 3e land qua deelnemende atleten (184) na USA en Australië. Na Frankfurt is voor de Duitsers het dichtstbijzijnde alternatief...jawel Maastricht. Een pleister op de wonde is dat er in 2017 een tweede Duitse Ironman bij komt: Ironman Hamburg. Toch verwacht ik de grootste concurrentie van de Belgen. Maar liefst 42 Belgische atleten waren present op Hawaii, tegenover 18 Nederlanders. Veel van hen kwalificeerden zich in Maastricht. België heeft geen Ironman, dus voor de Belgen is Maastricht de dichtstbijzijnde mogelijkheid om zich voor Hawaii te plaatsen. Bovendien voert het fietsparcours ook nog eens over Belgisch grondgebied. Maak je borst dus maar nat. Kortom, Maastricht is niet de grootste kans om je Hawaii-droom te doen slagen. Wat opviel tijdens de Awards ceremony was de Europese dominantie ten opzichte van de Amerikaanse. Er waren maar weinig Amerikaanse atleten die het podium haalden in hun Age-group. En dat terwijl Amerika maar liefst 12 hele Ironmans telt. Mijn advies is dus: kies een minder sterk bezette wedstrijd uit, bij voorkeur een in Amerika. Bestudeer de uitslag van tevoren en boeken maar.
2. Loop trails, fiets toertochten
Triatlon an sich is al eenzaam genoeg. Zoek daarom regelmatig het wedstrijdelement op om de moraal op pijl te houden. Maar ga niet in het rood! Lange rustige trailrunnings van 30+ km zijn ideaal om aan de benodigde loopkilometers te komen. Zorg wel dat je de te lopen kilometers al in de benen heb! En kies niet voor een pittige trail in de Ardennen met rotsklimmen en weet ik wat allemaal. Gewoon hier op eigen bodem, in ons mooie heuvelland. Voor mij was de Coriotrail (35km) in Heerlen – 2 tot 3 weken voor Maastricht - afgelopen 2 jaar de laatste lange looptraining in aanloop naar Ironman Maastricht.
De eenzame, lange fietstrainingen is datgene waar de meeste triatleten gigantisch tegenop zien. Ik ben geen uitzondering. Mijn grote voordeel is dat ik behoorlijk avontuurlijk ben ingesteld en ik wel zie waar ik uitkom. Ik sla geregeld weggetjes in waar ik nog nooit ben geweest. Je leert veel nieuwe weggetjes kennen en je beter te oriënteren. Daardoor ken ik tot in diep in Ardennen bijna overal de weg. Maar goed, alleen blijft alleen. Afgelopen maanden reed ik de volgende toertochten: Tilff-Bastogne-Tilff, Rekem-Franchorchamps-Rekem, Boogies Extreme en de Fietsheuvelland2daagse. Meestal alleen, soms met collega Yves die in training was voor een +300km toertocht in de Alpen (Twee gekken bij elkaar;-). Dat maakt het weer wat makkelijker, met z’n tweeën. Praatje hier, praatje daar en voordat je het weet staat 250 km op de teller. Het is een van de beste trainingen, die lange toertochten. Maar laat je niet gek maken door de heuveltjes op te knallen. Je blijft een triatleet en die gaan niet in het rood!
3. Geen zin: zoek het gezelschap op!
Iedereen kent dat gevoel wel: dat je een schop onder je kont nodig hebt. Je hebt echt geen zin om alleen te trainen. Laat dat gevoel er zijn! Ik heb dat vaak met fietsen. Als ik geen zin heb om alleen te fietsen, ga ik een doel zoeken. De baan in Landgraaf op dinsdag is voor mij zo’n doel. Met de fiets heen (25 km), anderhalf uur trainingsrit (70 km) en weer met de fiets terug (25 km). In totaal zo’n 120 km. En soms plak ik er een lusje Ardennen aan vast en kom ik zo uit op 180 km. Gratis kilometers noem ik het altijd gekscherend. Op de baan in Landgraaf wordt gekoerst, maar je kunt het zo zwaar maken als je zelf wil. Of je laat je mee zuigen door het peloton en blijft in de wielen rijden of je probeert met een groepje weg te rijden. Wat zo goed is aan deze training is dat je zeer hoge snelheden haalt, die je zelfs in de wedstrijd niet gauw zult bereiken. Het is hetzelfde effect als achter de brommer trainen. Een alternatief voor de baan in Landgraaf is het circuit in Zolder. Ik ben er pas 1 keer geweest, vlak voor Hawaii, maar ik was meteen enthousiast. In tegenstelling tot Landgraaf is het op Zolder toegestaan om met de tijdritfiets te trainen. Voor slechts 3 euro, kun je je 3 uur laten gaan. Het voordeel van Zolder ten opzichte van Landgraaf is dat je je eigen ding kunt doen. Zo kun je uitstekend in de juiste hartslagzone trainen. Het is wel best saai, maar het is in mijn ogen de beste fietstraining die er is!
4. Experimenteer met voeding
De zoektocht naar de voor jouw lichaam juiste voeding kan een lange zijn. Laat je niet verleiden door wat profs doen. Wat voor de een goed is, werkt niet voor de ander. Bas Diederen bijvoorbeeld eet alleen maar vloeibaar voedsel en gooit al zijn gelletjes in zijn bidons. Dit betekent niet dat jij dat ook moet doen. Hetzelfde geldt voor mijn methode. Ik begin op de fiets met 2 of 3 energierepen (in Maastricht van Powerbar/Innerme en op Hawaii van WK-sponsor Clif Bar, heerlijk spul). Belangrijk bij repen is dat je ze lekker vindt en makkelijk krijgt weggewerkt. Kijk niet teveel naar de en juiste koolhydraat-eiwitverhouding etc. Er moet gegeten worden op een hele triatlon en wat er naar binnen gaat maakt niet zoveel uit. Als je lichaam het maar verdraagt! Na die paar repen ga ik over op gelletjes van het merk Innerme (op natuurlijke basis). Ik eet er 6 van tijdens de wedstrijd. Deze gelletjes zijn veel minder zoet en de suikers zijn minder heftig dan bij de grote merken. Van de koolhydraatrijke energiedrank ben ik afgestapt omdat de gecombineerde suikers van gelletjes en sportdrank vaak oorzaak is van maagproblemen. Daarom kies ik voor een Isotone dorstlesser en water tijdens het fietsen. Tijdens de marathon eet ik m’n 3 resterende gelletjes maar dat kan net te weinig zijn. Om zeker te zijn dat ik toch voldoende binnenkrijg, pak ik uit voorzorg een paar colaatjes en een banaantje aan van de organisatie. Dat drink/eet ik in het dagelijkse leven ook, dus dat kan geen kwaad.
5. Zoek de juiste partner!
Zonder gekheid is dit de allerbelangrijkste tip die ik je kan meegeven. Triatlon staat op 1 en dan pas komt je partner. Is dat niet zo: forget it! Begint hij of zij al over kinderen te zeuren? Negeren is het beste, blijf focussen op jouw grote droom. Kinderen kan altijd nog. En wie weet komt van uitstel, afstel;-) Even serieus. Betrek je partner bij het proces. Anders gaat ze en zal ze jouw obsessie nooit begrijpen. Laat haar filmpjes zien van Hawaii. Mooie stranden, palmbomen, snorkelen, schildpadden. En zeg: mocht het ooit lukken, dan trakteer ik! Oh ja, en de allerlaatste dan: is het dan eindelijk zover dat je ‘the magic carpet’ op Ali’Drive onder je voeten voelt, knoop het volgende dan goed in je oren: vraag je partner nooit ten huwelijk op Kona, want dat is niet origineel.
Go for it!